Gianni leefde gelukkig op zijn Sardijnse berg temidden zijn geiten. Hier zou hij nooit of te nimmer weggaan, zo zwoer hij.

Helaas, dat was buiten de lokroep der liefde gerekend.

Gianni ontmoette Manon wiens aantrekkingskracht stukken groter bleek dan de kracht van de Sardijnse berg en zwevend verliet hij zijn land, zijn berg en zijn geiten. Maar Gianni aardde niet in een huis in een straat, hij had lucht en ruimte nodig en hoewel zijn hart overliep van liefde, werd het zwarte gat van heimwee naar zijn geitenberg steeds groter.

Toen Manon hem op een dag meenam naar een verlaten hoeve op een verlaten berg, moest hij geen seconde nadenken. Hier zou zijn geluk compleet zijn.

Jaren later is de hoeve in al haar authenticiteit hersteld. Gianni en zijn gezin leven er met hun 120 geiten in perfecte harmonie met de natuur. Het enige waarneembare geluid zijn de wind, het geklingel van de geitenbelletjes en het getater van les cousins italiens: Leonardo, Arturo, Lorenzo…

We zijn blij met Gianni en zijn gekoesterde berg want al wie niet opziet tegen een lange tocht over hobbelwegen naar het einde van de wereld en elke verdwaalde wandelaar wordt er getrakteerd op de vruchten van de noeste arbeid van dit bergvolk. Aan planken tafels sous les arbres centenairs worden heerlijke geitenkazen van eigen makelij geserveerd met zelfgebakken brood, sla en honing. Zelfgedroogde ham ligt ons in fijne plakjes gesneden te verleiden. ( Het zouden natuurlijk ook pata negrahammen kunnen zijn, op de kop getikt in de liquidation van de Nederlander in Coustellet.)

Deftige dames en heren wezen gewaarschuwd, als je bij Gianni aan tafel schuift dan is het aan te raden om een deftige onderbroek te dragen want het kan gebeuren dat je een letterlijk vandepotgerukt geitenjong op schoot krijgt en je rok of broek moet gaan wassen in het wasbekken van eigen bron.

Dat dergelijke bucolische tafereeltje, als het van de Europese Unie afhangt, weldra tot het verleden behoren, overstemt even de sfeer van gelukzaligheid die je overvalt in het gezelschap van deze gulle bergbezitters. Er ligt met name een voorstel op tafel om het gebruik van lait cru te verbieden, zodat we enkel nog eenheidskaas geserveerd krijgen.

Maar Gianni en Manon leven van dag tot dag op het ritme van hun geiten en als ‘s avonds na het melken de ondergaande zon hun berg roze kleurt, en Manon “La vie est belle” zegt, beaamt Gianni steevast: ”Si, la vita è bella.”