Deftige dame for president?

Ik heb altijd een boontje gehad voor Hilary Clinton. Ze is niet alleen een deftige dame maar ik heb ook zo het vermoeden dat zij het was die de broek droeg in het witte huis. De first lady was ongetwijfeld de sterke vrouw achter de charmante president, ze heeft hem gesteund in goede en kwade dagen, met geheven hoofd. Een moedige vrouw vind ik haar.

Want ik ken ze wel, de vrouwen die de boel draaiende houden met vaste hand, plichtsbewust en kordaat, terwijl manlief vooral de beminnelijke, publieke figuur is. Hij is de sympathieke kerel, zij de strenge matrone.

Hillary heeft mee haar man naar het Witte Huis geleid, maar ik twijfel er niet aan of zij projecteerde haar eigen ambities op haar echtgenoot. De tijd was nog niet rijp om zelf in het voetlicht te treden. ’t Is nu of nooit, haar gooi naar het presidentschap.

Maar toch vrees ik dat de Amerikanen, en dit zegt meer over feminisme dan over rascisisme, nog liever een zwarte in het Witte Huis zien dan een deftige dame!