Deftige dames hebben elektriciteit nodig. Voor een kleine onderhoudsbeurt met scheerapparaat van benen, oksels en bikinilijn tussen het waxen door bijvoorbeeld. Of om hun keukenapparatuur te gebruiken voor het bereiden van hun uitmuntende gerechten.
Ik kan er niet meer tegen. Als deftige dame ben ik zeer gesteld op een dress-code. En als ik rond mij kijk dan kan ik niet anders dan vaststellen dat er in onze maatschappij een grote verloedering aan de gang is aangaande de kledingvoorschriften. Is het u ook opgevallen hoe Freya deze week geïnterviewd werd op straat? In een topje met blote schouders alsof het hoogzomer was? Nogal contrasterend met al die journalisten in dikke jassen. Komt men zo de financiën van het land bespreken? Hoe beschamend om zien dat Caroline Gennez eerst nog haar (te) kort truitje moest naar beneden trekken om haar blote rug te bedekken toen ze het podium op moest omdat ze verkozen was als voorzitter van de SP.A.? Hoe Kim Gevaert in het lelijkste kledingstuk ooit voor vrouwen ontworpen – een bermuda- bij de koning op bezoek ging?
Ik stoor me er mateloos aan. Ik pleit voor een herinvoering van een strenge dresscode. Ministers dragen op zijn minst een stijlvolle jurk van Annemie Verbeke of Veronique Branquinho. Of een andere Belgische ontwerper. Ter promotie van dit bij uitstek Belgisch product. Keuze genoeg, stijlvol kleden betekent niet er uit zien als Inge Vervotte. Laurette Onkelinx toont hoe het moet. Wivina Demeester toonde hoe het moest. Zij was onze beste ambassadeur voor de Belgische ontwerpers.
En dat heeft niets te maken met het flauw excuus: “ik wil mezelf zijn”. Op sommige momenten moet u niet aan uzelf denken maar respect tonen voor degene bij wie u uitgenodigd bent. Als de koning u vraagt en u het niet de moeite vindt om een net pak aan te trekken, blijf dan weg. Als u perse uzelf wil blijven.
Wanneer vrienden u uitnodigen op een feest waar zij alle moeite en voorbereiding ingestoken hebben, neem dan ook de moeite om u wat feestelijk uit te dossen. Daar gaat het hem om. Wanneer u naar een uitvaartdienst gaat, doe dat dan niet op crocks of in een zonnejurk. Uit respect.
Wanneer u gaat werken doe dat niet in iets dat er uit ziet als een half slaapkleed en op plastic teenslippers. Doe een beetje moeite. Andere collega’s hebben misschien geen zin om een hele dag op een bruine buik of uitstekende heupbeenderen te kijken. En zeg vooral niet wanneer u er zelf uitziet als iemand die naar het strand gaat tegen een andere collega: “Jij ziet er uit of je naar een feestelijke BBQ gaat!”
Ik zie het graag. Mooi uitgedoste mensen. Die wat moeite gedaan hebben. Verzorgd. Loop thuis zoals u wil, maar moet u uw medemens per se trakteren op het lelijkste joggingpak dat u kon te pakken krijgen wanneer je naar de stad gaat winkelen? Is het nodig om in je zwembroek op straat te lopen?
En ik ben er van overtuigd dat het niets met geld te maken heeft. Het kost enkel wat moeite!
Uw opzet is volledig geslaagd. Sinds twee dagen mogen wij ons verheugen op een stijgend aantal lezers. En dit allemaal via de zoektermen “sex, seks, ons seksboek, goedele” enz. Momenteel staan we met deze blog op nummer twee in de top honderd van WordPress, nog meer zelf, zie eens wat ik hieronder geplakt heb!
Dit zijn de zoektermen die werden gebruikt om je blog te vinden.
Vandaag
zoek Bezichtigingen
ons sexboek 4
ons sexboek goedele liekens 4
sexboek goedele liekens 2
stockverkoop antwerpen 2
liekens sexboek 2
fragile stockverkoop antwerpen 1
goedele liekens boek sex 1
van diepenbeeckstraat Fragile 1
“stockverkoop” “annemie verbeke” 1
stock verkoop antwerpen 1
Gisteren
zoek Bezichtigingen
ons sexboek 3
peters&pichal 2
ons sexboek goedele liekens 1
goedele liekens haar boek ons sexboek 1
goedele liekens sexboek 1
Ons Sexboek 1
deftige sex 1
het sexboek + goedele liekens 1
goedele liekens ons sexboek 1
sexboek+liekens 1
Growing Blogs
These WordPress.com blogs gained the most popularity recently.
Deftige dames en seks (sex ten gerieve van de googelers), dat wordt balanceren op een slappe koord. “Zwijg er dan over!” kan u zeggen. “Wel” repliceer ik u “’t is niet omdat men er over zwijgt dat het niet bestaat!”
Mijn favoriete schrijfsters zijn ook manhaftig genoeg om het onderwerp niet uit de weg te gaan en eerlijk gezegd, ik lees graag eens hoe het er op een ander aan toegaat.
Ook is het mooi meegenomen dat deze titel een gemakkelijke manier is om de leescijfers wat op te krikken. Want ik heb het van andere bloggers dat sexualiteit hoog scoort in de lijst der zoekwoorden. Plat opportunisme dus deze boekbespreking, om de douchekapjes naar de top te stuwen. Deftige dames, onderschat ze niet!
Maar nu to the point: Goedele Liekens heeft (weeral) een boek geschreven, “Ons seksboek (sexboek)” naar analogie met “Ons kookboek”. Nu moet ik zeggen dat ik een fan ben van het kookboek van de boerinnenbond. Menigmaal heeft het mij uit de nood geholpen toen ik iets van agrarische oorsprong in handen had waar ik echt niet wist wat er mee aan te vangen. Zou “Ons seksboek (sexboek)” misschien ook…?
Là Goedele doet toch een paar uitspraken op sexueel vlak die mij wel aanstaan,zoals:
“Een vrouw moet durven opkomen voor haar sexuele gevoelens.” “Tegen jonge meisjes zeg ik meestal: ga eerst eens tien jaar aan de slag met je eigen lijf en stel je grenzen.” “Het erotiseren van kindermaten is ziekelijk, maat 34, maar daar moet dan wel een E-cup bij gekocht worden.” “Het is niet onze schuld dat wij ingewikkelder in elkaar zitten dan jullie mannen.” “Liefde is het beste glijmiddel.”
Allemaal mooi, maar toch blijven mij een paar cruciale vragen. Zou “Ons seksboek (sexboek)” wel goed staan op de plank naast “Ons kookboek”? Haal ik het in de lokale boekhandel? Je zal zien dat uitgerekend je eigenste buurman dan ook toevallig in de winkel staat. Vertel je het achteloos aan je viendinnen?
In aansluiting op het uitreiken van de Nobelprijs literatuur ontvingen wij vorige week onderstaand opiniestuk van onze redactiemedewerkster Nel
(met excuses voor de laattijdige publicatie)
Als jong meisje al hield ik er feministische ideeën op na. Ik was tegen de kerk, tegen het huwelijk en tegen kinderen. Maar ik miste de sterke persoonlijkheid om de sociale druk van een conservatief en kleinburgerkijk milieu te weerstaan.
Radicaal ben ik al lang niet meer, ik ben gelukkig getrouwd en heb eigenlijk te veel moedergevoelens om slechts één puberzoon te plezieren (een half dozijn zou beter in de buurt komen). Maar toch ben ik altijd vanbinnen een beetje dat weerbarstige persoontje gebleven, dat vooral binnenshuis haar rechten opeist, wanneer de aardappelen weer eens zijn aangebrand.
Kortom, het thema blijft me boeien en ik dacht dat ik ze allemaal in mijn boekenkast had, de grote Dames van deze eeuw: van Simone de Beauvoir, Germaine Greer, Benoîte Groult tot Renate Dorrestien en Yvonne Kronenberg. Ik was dan ook ongelofelijk verrast toen ik gisteren dat kleine onoogelijke, bejaarde vrouwtje in haar bloemetjesschort zag dat zojuist de Nobelprijs Literatuur te beurt was gevallen. Ze bleef er onaangeroerd bij terwijl ze, gezeten op haar stoep, de journalisten te woord stond.
Doris Lessing, dwarsligger, feministisch boegbeeld, maar ook vrouwenhater wordt ze in de pers genoemd.. Met het schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat ik haar tot gisteren niet kende. Ik heb geen enkel boek van haar gelezen, zelfs de bijbel van de vrouwenbeweging ‘The golden notebook’ niet. Mea culpa, mea maxima culpa!
Daar zal spoedig verandering in komen, zoveel is zeker, want als dat niet mijn cup of tea is, emancipatie in een keukenschort!
U dacht waarschijnlijk dat drie deftige dames zoals wij de actie van cosmeticamerk “Dove” “Meisjes van vijftig” enthousiast zouden onthalen. Meisjes van vijftig gefotografeerd door Lieve Blancquaert, de rijzende ster aan het Vlaamse BV-firmament.
Mis poes. Niet dus.
“Wat is het probleem?” zal u denken. Natuurlijk zijn we, als rechtgeaarde feministes, fors gekant tegen het ons opgedrongen schoonheidsideaal. En natuurlijk is het waar dat onze tienermeisjes overspoeld worden met de boodschap “hoe slanker hoe beter” en vinden we dat heel erg. Maar wij, dames van nog geen vijftig, zijn ondertussen wel zo verstandig geworden dat we wel weten dat alle modellen in “Elle” en “Marie-Claire” tieners zijn. Zelfs nog geen twens. En wij zijn ook zo verstandig om te weten dat elke foto van Madonna gefotoshopt is. Of dat de Hollywoodsterren van plus vijftig er alleen dertig blijven uitzien dank zij chirurgisch vakwerk.
En wij, dames van nog geen vijftig zijn er ondertussen ook wel al murw mee geslagen dat we “onze beste kanten moeten accentueren”. Op de manier van “Ocharme schaapkes, veel is er niet meer uit te halen, maar doe nog eens een laatste poging en accentueer je mooie schouders”.
Maar we doen dat dan. We weten hoe we er op ons best kunnen uitzien. Met zorg, tijd en wat aandacht voor onszelf. En we weten dat onze sprankelende en geestige “uitstraling” het belangrijkste is. En we hebben er ons mee verzoend dat we geen dertig meer zijn. (Al zouden we dat, eerlijk is eerlijk, heel af en toe nog wel eens willen!)
En nu gaat Dove eens “echte vrouwen” van vijftigplus tentoonstellen. Niet zoals ze voorgesteld worden in reclames voor incontintieluiers of vitamines, maar sexy, jong, aantrekkelijk. Een naaktkalender dan nog. Wat een hypocresie. Hebt u de foto’s al eens bekeken? Mooie dames, daar niet van. Maar ziet u een borst, een buik of een streepje schaamhaar? Alle dames zitten zedig met ofwel borsten ofwel buik bedekt. Netjes gefotografeerd vanop de zijkant: rug en billen.
Naakt, pfftt. Zo naakt als in bikini of in badpak. Zoals je ze kan zien lopen op vakantie aan zee of in het zwembad.
Om maar te zeggen: dat is dan toch wéér onderscheid? Geen sexy poses zoals in de badpakkenspecials van P-magazines. Deze dames passen waarschijnlijk niet meer in de daar voorgestelde minikini’s. Is dat dan net niet toegeven aan het schoonheidsideaal? “Eigenlijk zijn we toch niet meer zooo aantrekkelijk”, “We zien er nog wel goed uit, maar ons buikje is te dik en onze borsten gaan toch al wel wat hangen, die laten we dus eigenlijk liever niet zien”. Laf ook van de dames. Je gaat ervoor of niet, maar niet “een beetje bloot”. Of zou dit dan toch weer teveel ophef (lees: maatschappelijk niet aanvaard) veroorzaken?
Plat opportunisme dus van Dove, om de meisjes van vijftig te plezieren. En om hun verkoopcijfers op te drijven. Natuurlijk is dat het opzet van elke reclame; maar kom er tenminste voor uit. Want ze weten best beter. Dat niemand zit te wachten op een centerfold-girl van plus vijftig. Of zou dat misschien wel mogen van Patrick Janssens?
Bekijk onderstaand filmpje, de deftige dames schotelen u vanzelfsprekend niet zomaar een ordinair reclamefilmpje voor!
(Nu wil ik wel toegeven dat mijn mening enigszins gekleurd is omdat ik het er Dove al van in hun beginjaren van beschuldig klakkeloos Nivea, mijn favoriete bodymilk sinds mijn twaalfde, geïmmiteerd te hebben. En dat het te goed aangeslagen is. Terwijl Nivea al lang op een redelijk “verantwoorde” manier bezig was met reclamemaken. En eens een Nivea-meisje, altijd een Nivea-meisje. Dove komt mijn huis niet in!)
Onderstaand filmpje is best geslaagd maar zou vooral een voorlichtingsfilmpje van de overheid moeten zijn, en geen reclameboodschap!
Onlangs verzocht Gerdernissen de 3 deftige dames van ‘De orde van de douchekapjes’ een verslag te schrijven over de geschiedenis en de oorsprong van de badmuts en het douchekapje. Maar noch de plaatselijke bib, noch de Gentse boekentoren, noch het wereldwijde web konden mij enige nuttige of relevante documentatie verschaffen. Meer nog, als men bij google “douchekapje” intikt komt men uit bij Gerdernissen. Waarom niet op deze pagina?!
Een orde zonder geschiedkundige betekenis dus, duizendmaal jammer. Al zeker voor een deftig gezelschap.
Aanvankelijk was ik zelf sceptisch deelachtig te zijn van deze orde, aangezien ik persoonlijk geen gebruik maak van het douchekapje, wegens un-cool en un-sexy, zeg maar.
Maar als bij toverslag verdween mijn voorbehoud toen ik Sally Phillips als Kathy in een serie waarvan ik me niet direct de naam herinner, zag opduiken mét douchekapje. Nu moet u weten dat wij vurige fan zijn van deze dame. Wie durft te beweren dat vrouwen geen humor hebben moet maar eens naar ‘Smack the pony’ kijken, vrouwenhumor van de bovenste plank, absurd en hilarisch, juist zoals wij hem graag hebben.
Aldus verlenen wij Sally Phillips hierbij plechtig de gunst van het lidmaatschap, waarschijnlijk op non-actieve basis (maar zo zijn er nog in het gezelschap), en verklaren het douchekapje absoluut sub-zero-cool.
Bekijk Sally Philips, niet met douchekap maar even gek!
Meeting van De orde van de douchekapjes. Zondag. Rond het recovery-bed van (schoon)moeder. Met een tafel vol gebakjes.
Life-on-tape opnames voor de uitzending van “De Zevende Dag” met volgende onderwerpen:
Politiek – Wie is er verantwoordelijk voor de al twintig jaar vuile straat? Wat kan hieraan gedaan worden? Wordt er een protestactie met betoging op touw gezet? Wiens aftreden wordt er beoogd?
Bespreking van een recept voor scampi
(debat)
Werk&leven – De organisatie van een Poolse werkbeurs in Brussel en een terugblik in de geschiedenis: “Vlaamse arbeiders wijken uit naar Frankrijk
Bespreking van “Dim Sums”
(debat)
Techniek en wetenschap – De werking van een carwash en de problemen die een carwash kan opleveren bij het reinigen van bussen, met verhelderende tekeningen van Drs P.
Bespreking van catering-eten van het OCMW
(debat)
Politiek – Politiereglementen in Aalst en de moeilijkheden om een vergunning te krijgen voor het organiseren van een evenement. (Aanvraag “4 weken”, in praktijk minstens drie maand). Toelichting door Dramaqueen R.
Bespreking van de geserveerde rode wijn
(debat)
Bejaardenproblematiek – Computeren na 75, kan dat? (Schoon)vader wil absoluut een computer. e-meelen, internetten en bloggen. Mag niet van (schoon)moeder. Quote: “Ze is bang dat ik naar die seksdinges zal kijken”.
Bespreking van het te voorziene avondeten
(debat)
Sociale zaken – Ziektezorg en -opvang in Vlaanderen, luxe of noodzaak? Gevolgd door een gesprek met een ervaringsdeskundige over de keuze van breien of haken al liggend op een ziekenbed.
Bespreking van het menu voor de komende week
(debat)
Cultuur – boekbespreking “De helaasheid der dingen”, nu ook in één ruk door (schoon)vader uitgelezen. Quote: “Ik zou elke dag zo’n boek kunnen uitlezen, zo schoon…”
Bespreking van de te voorziene maaltijd op de volgende bijeenkomst
(debat)
Huisvesting – Voor- en nadelen van het wonen in het binnenland t.o.v. de kust? Toelichting door specialisten ter zake.
Bespreking van de gebakjes en taartjes van een nieuwe leverancier
(debat)
Verkeer – Vlaamse Minister van Verkeer Coorevits debuteerde deze week in het Vlaams parlement. Gaat zij eindelijk de files oplossen?
Bespreking van de zelfgebakken taart van tante M.
(debat)
Media – Vergelijkende studie tussen een scenario van Aspe (“allé, geef toe” “allé ja, ik heb het gedaan”) en een zelfs van de mindere Britse thriller (nog beter!) en de gevolgen hiervan op het dagelijks bezorgen van de krant en de wachttijd aan de telefoon bij de abonnementendienste van “Het Volk”.
Bespreking van de Oosterse keuken
(debat)
Vrouw & Maatschappij – Zit schoonheid van binnen of toch niet? Is de interpretatie van schoonheid afhankelijk van het geslacht? Dit thema moest helaas afgebroken worden wegens heen- en weer vliegende objecten en de onoverbrugbare meningsverschillen tussen de aanwezige mannen en vrouwen.
De opnames van deze uitzending werden besloten met een copieuze maaltijd met aangepaste wijnen. De avond werd afgesloten met nuttigen van een fles Amaretto en de rest van de rode wijn (met debat).
Deze aflevering zal gedurende heel de week herhaald worden op één na de laatste uitzending van het journaal. Wegens de vele onderwerpen duurt deze uitzending echter vijf uur, waardoor er dus maar één herhaling per nacht zal zijn.
Onlangs was er in Humo een reportage over kloteklanten, naar aanleiding van het verschijnen van het gelijknamige boek van Egbert Jan. Hoe grote bedrijven omgaan met de klachten van hun klanten of liever hoe ze er niet mee omgaan. Want het komt er gewoon op neer hen af te schepen door hen zo lang mogelijk aan het (telefoon)lijntje te houden, totdat ze het beu zijn en opgeven.
Iedereen heeft er ervaring mee en, o ironie, vooral telecommunicatiebedrijven schijnen nogal communicatie-onvriendelijk te zijn. Selectief weliswaar, want voor nieuwe klanten of diensten verloopt het contact probleemloos, professioneel en vriendelijk. Zodat je als goedgelovige consument eventjes de illusie hebt nu bij het ‘goeie’ bedrijf te zitten!
Kloteklanten, noemen ze ons dus. Ja ook, u deftige dames, want vroeg of laat heeft iedereen wel een gids nodig in de jungle van energie- en telesector.
Ook het duo radiomakers voor gepensioneerden, Peters en Pichal, pikten in op het begrip kloteklanten en gingen dit op basis van geheel eigen interpretatie in de praktijk testen. Als experimentele setting kozen ze grote en kleine kruidenierszaken in Brussel en pretendeerden er uitsluitend Nederlands te spreken. Mijn kritiek op dit klotenexperiment is tweeërlei. Ten eerste doet men hier een onderzoek naar taalkennis in Brussel en niet naar klantvriendelijkheid. Ten tweede zou de braafste proefpersoon het op de heupen krijgen van een klant die in een zelfbedieningszaak om de ‘drinkbare yoghourt’ vraagt die vlak voor zijn neus staat. Zoals de uitvoerder van het experiment zei:”Ik zag hem staan maar niemand verstond mij.” Ik zou zeggen:”Servez-vous, beste vriend!”
Kortom ‘Kloteklant’ bent u uitsluitend en alléén bij de grote bedrijven. Bij de slager om de hoek, de warme bakker en de plaatselijke kruidenier bent u hoogstens een lastige klant. Die mens heeft ook als eenseen moeilijke dag!
Maggy Magie
Deftige Dame Marie
Deftige Dame Nel
gerda
Madame Commentatore
De orde van de douchekapjes 